وحدت اسلامی
جنگ شیعه و سنی ، هیهات!وحدت اسلامی
جنگ شیعه و سنی ، هیهات!حرف هایی تکراری! وحدت کجاست؟
...بمب گذاری در عراق باعث کشته شدن دست کم ۱۸ و زخمی شدن عده‌ای دیگر شد. در شهر بعقوبه در شمال بغداد سه حمله هماهنگ به گروهی از شیعیان در مراسم عزاداری امام حسین (ع) باعث کشته شدن 8 و زخمی شدن 10 نفر دیگر شد. تا کنون هیچ گروهی مسئولیت این حمله‌های انتحاری را به عهده نگرفته است...
این ها خبر هایی است که بار ها و بارها آن را در رسانه ها شنیده ایم -و نمی دانم احساس شما چیست ولی من خودم در آفرینش این جنبنده ی دوپا می مانم- که چرا اختلافات بین یک امت تا به این حد بالا گرفته... البته اگر خودمان هم به زندگی خود نگاه کنیم، به احتمال زیاد از آن هایی هستیم که تفرقه انداز بوده ایم تا کسی که به فکر وحدت امت باشد... اصلا آن قدر این خبر ها را شنیده ایم که برایمان عادی شده...
دو مشکل اساسی در راه وحدت اسلامی نیاز است:
1- تفرقه ی قومی
2- تفرقه ی فرقه ای
اگر روزی امت اسلامی قدرت گیرد، غیر از این است که اعراب و ایرانیان و بقیه ی اقوام باید مانند برادر دوشادوش هم قرار گیرند؟
مگر تا وقتی که ما ایرانیان خود را بالاتر بگیریم و اعراب را (ببخشید از برادران عرب) ملخ خور و مارمولک خور و عقب افتاده بدانیم، و ... و... و !@$#$ بدانیم ، آیا باید انتظار وحدت داشته باشیم؟ حتما خودتان شعرهای زشتی در باره ی اعراب خوانده اید! (انتظار ندارید که هر چیزی را بنویسم؟!) تازه آنچنان به حمله ی اعراب سخن می گوییم که انگاری اگر این حمله اتفاق نمی افتاد، دوباره امپراطوران جهان می شدیم. در همین جامعه ی ساسانیان آن چنان اختلاف طبقاتی حاکم بود که تقریبا یکی دو درصد جامعه اجازه ی تحصیل و رسیدن به مدارج بالا داشته اند...
البته خب از آن طرف هم نگاهی بیندازیم، نباید یک طرفه به قاضی برویم.
مثلا مشکل نام خلیج فارس که یک شبه ناگهان، برخی از دوستان یادشان آمد که نامش چرا این جوری هست؟؟ یا همان تعصبی که بعضا اعراب بر قوم خود دارند و از خود پیامبر احادیثی درباره ی تعصب قومی اعراب آمده و آن ها را سرزنش کرده اند.
حال اگر کوتاه به مسایل فرقه ای نگاهی بیندازیم که تازه به عمق فاجعه پی می بریم.
روزی داشتم در تراوین سرور مصر بازی می کردم، (اون موقع ها فیلتر نبود ها) که با یک نوجوان مصری آشنا شدم، او تا متوجه شد که من شیعه و ایرانی هستم، پیامی به من نوشت و مرا pagan ( به معنی بی دین) خواند. برایم جالب بود که بدانم واقعا چرا مرا این گونه می شناسد،
جوابش این بود:
"شما حضرت علی (ع) را به عنوان خدا می شناسید و به خدا کافر هستید!"
دوست داشتم بیش تر درباره ی نظر یک نوجوان عرب در مصر درباره ی ایران و شیعه بدانم که متاسفانه او دیگر با من مکاتبه نکرد.
(خب چه کسی دوست دارد که با کافران سخن بگوید؟ D: )
تازه دیگر نهایت تفرقه دوستان وهابی (ما می گوییم دوستان، آن ها هر چه می خواهند بگویند!) هستند که در عقایدشان، اگر هفت شیعه را بکشند، بهشت بر آنان واجب می شود!
صددرصد پایه ریزی تفرقه از سال ها پیش در ذهن غربیان وجود داشته و ترس آنان که در صورت اتحاد دوباره ی مسلمانان عنوان یک امپراطوری عظیم، برای آنان می تواند دردسر ساز باشد، ولی آیا ما بیش تر به فکر ترمیم این شکاف و زخم بوده ایم؟ یا بیش تر روی آن نمک پاشیده ایم؟ برادران شیعه (بنده نیز خود را در این گروه می دانم) آیا این ما نیستیم که گاهی در باره ی خلفای سه گانه حرف هایی دشنام گون می زنیم؟ اصلا به نظرمان درست باشد، اما آیا درست است که هر حرفی را هر جایی زد؟ (حداقل در جلسات خود شیعیان این حرف ها زده شود، فضا متشنج نمی شود!)
به هر حال امروزه برای سربلندی در جهان، باید متحد بود، متحد و چه اتحادی بهتر از اتحاد دینی!
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ
- جز این نیست که همه مؤمنان با هم برادرند، پس (در تمام اختلافات) میان دو فرد یا دو گروه برادرانتان اصلاح نمایید، و از خدا پروا کنید شاید مورد ترحم قرار گیرید
